Niemiecka nazwa Koltschen – duża wieś sołecka nad Lubnią (Lubniewką), w dolinie Warty, na północnym skraju lasów sulęcińsko-skwierzyńskich, 16 km na południowy zachód od Gorzowa. Droga lokalna do Sulęcina. We wsi złożonej ze 130 zabudowań (1982 rok) znajduje się między innymi XVIII-wieczny kościół parafialny pod wezwaniem św. Stanisława Kostki, szachulcowy, z równie wiekową drewnianą dzwonnicą, ponadto 6 domów szachulcowych z I połowy XIX wieku. Budynek XVIII-wiecznego zajazdu, szachulcowy, kryty strzechą z podcieniami przeniesiony został do skansenu w Ochli koło Zielonej Góry.
Wieś wielodrożnicza ze śladami osadnictwa średniowiecznego. W XIII wieku znajdowała się w posiadaniu zakonu templariuszy. Biskup poznański Boguchwał II w dokumencie z 25.09.1251r. wymienił „Coleino” jako wieś wyludnioną: kto się osiedli będzie zwolniony z dziesięciny. Nie wykluczone, iż „Conat seultetus in Colosino” występujący jako świadek dokumentu z 22.08.1314 roku dla klasztoru w Obrze był sołtysem właśnie w Kołczynie. Księga ziemska z 1375r. wymienia Kołczyn w „ziemi torzymskiej”: „Koltzin illi de Leszow a domine in pheudum”. W 1399 roku w Kołczynie zawarty został pokój między Gorzowem a książętami śląskimi. W posiadaniu rodziny von Lossow wieś znajdowała się prawdopodobnie aż do 1477 roku. W tymże roku bowiem „Kolltzen” objęli Waldowowie z Lubniewic, którzy posiadali ją do XIX wieku.
Kościół parafialny istniał już zapewne w XIII wieku. W aktach diecezji poznańskiej zachowała się tylko wzmianka z 1446 roku o Macieju, plebanie we wsi „Kolczino” vel „Kyelizina”. W dobie reformacji kościół przejęty został przez protestantów.
W strukturze kościoła ewangelickiego wieś leżała na obszarze inspektoriatu Ośno. Kościół, zapewne nie pierwszy w tej wsi, zbudowany został w 1799 roku i przebudowany w 1910 roku. Posiada kolebkowe sklepienie drewniane. Kubach utrzymuje, że na początku XX wieku powstała nowa budowla. Ze starego wyposażenia wymienia XVIII-wieczny kielich srebrny o wysokości 24,5 cm, ze znakiem E. Wagenknechta. Dwa cynowe świeczniki z napisem „RSR 1772” zostały sprzedane pomiędzy 1918 a 1921 rokiem. W 1946 roku kościół został poświęcony pod wezwaniem Najświętszej Rodziny. Respektując dawny porządek kościelny, po 1945 roku kościół w Rudnicy został ponownie afiliowany do parafii św. Stanisława Kostki w Kołczynie. Księgi kościelne sięgały roku 1699. Do kościoła filialnego należały osady Szamarzewice, Kiełpin, Stobno.
Śladem przykościelnego cmentarza były – opisany przez Kubacha- nagrobek Johanna Ludwika Martini’ego (1751-1789?) w postaci kamiennej wazy oraz mogiły właścicieli młyna.
Nauczyciel we wsi wspomniany został w 1718 roku. Pełnił on również obowiązki krawca. Nauczyciel wspomniany był też w 1785r. W 1774r. do szkoły chodziło 40 dzieci . W pierwszej połowie XIX wieku w jednej z ugód działowych zawarowano, iż lasy z okolic Stobna miały dostarczać drewna dla potrzeb rozbudowy szkoły. Być może należy tę placówkę łączyć z obiektem szkolnym wykazywanym przez przedwojenne mapy przy drodze do Gorzowa.
Obecnie wieś zamieszkuje 371 osób (2019 rok).
